خفاش بودن چگونه است

تخیل ما، کاخ‌هایش را با مصالحی می‌سازد که از جهان تجربه به دست آورده‌ایم. هر آنچه دیده‌ایم، شنیده‌ایم یا لمس کرده‌ایم، خشت‌های خام این بنا هستند. به همین دلیل، مرزهای تخیل ما، چیزی جز مرزهای تجربه‌هایمان نیست. بیایید این مرزها را بیازماییم. موجودی را تصور کنید که بر بازوانش پوستی نازک کشیده شده، پره‌هایی که او را در گرگ‌ومیش هوا به پرواز درمی‌آورند تا حشرات را در آسمان شکار کند. موجودی که جهان را نه با چشمان کم‌سویش، که با پژواک فریادهایش «می‌بیند» و نقشه دنیای اطرافش را با امواج صوتی ترسیم می‌کند. روزها را نیز وارونه، از سقف اتاق شیروانی، آویزان به خواب می‌رود. من می‌توانم خودم را در این تصویر جای دهم: بال‌زدن در تاریکی، حس کردن جریان هوا، و آویزان ماندن. اما این تخیل، تنها به من می‌گوید که اگر من جای خفاش بودم، چه حسی داشتم. این، پاسخ آن پرسش بنیادین نیست. پرسش اصلی این است: خفاش بودن برای خود خفاش چگونه است؟ اینجاست که تخیل من به بن‌بست می‌رسد. هر تلاشی برای ورود به ذهن او، مرا دوباره به تجربیات انسانی‌ام بازمی‌گرداند. مصالحی که من برای ساختن این جهان ذهنی در اختیار دارم، همگی برچسب «انسان» خورده‌اند و برای فهم جهانی که با پژواک‌ها و غریزه‌هایی بیگانه ساخته شده، به کلی بی‌فایده‌اند. ذهن من در قفس تجربیات انسانی‌ام اسیر است و دنیای درونی خفاش، برای همیشه یک راز سربه‌مهر باقی می‌ماند.